காதலுக்கே காதல் பரிசு

( நம் வாழ்வில் நடந்தால் மட்டும் தான் கவி எழுதமுடியுமா?
பிறரையும் என்னைப் போல் எண்ணியதால் எழுதியது தான் இந்த கவிதை)


என்னை தெய்வம் என்றாள்
என் தாய்...
தேரில் வந்த தேவதை என்றார்
என் தந்தை....
தேன் மதுர கவி என்றாள்
தோழி....
எதிலும் அசையாத என் மனம்
நீ "உயிரே" என்ற போது
உருகி ஓடியது ஒரு நொடி...

அன்றிலிருந்து
பறந்தேன் ..பறந்தேன்
பரவசத்தில் விண்ணை த்தாண்டி மிதந்தேன்..

விண்மீனை உமக்கு பரிசளிக்க‌
மீண்டும் மண் நோக்கி தவழ்ந்தேன்...

வழிபோக்கன் சொல் கேட்டேன்
வராதே பெண்ணே
நிஜம் வேறு நிழ‌ல் வேறு
நிஜம் நிஜமாகி விட்டது
நீ வெறும் நினைவாகி விட்டாய் என்று...

நொறுங்கிப் போனேன் நான்
அழுதேன் அரற்றினேன்
பித்து பிடித்து பேதலித்தேன்..

தெளிகையில் மனம்
தெளிவாய் சொன்னது
உன்னை உயிரென்ற உடல்
அதன் உயிரோடு சேர்ந்தது
உன் காதல் உண்மையெனில்
விட்டு கொடு " உன் உயிருக்காக"என்று..

இடிந்து போன என் இதயம்
இறுக மூடி க்கொண்டது
இம்மையில் மட்டுமல்ல‌
மறுமையிலும் எவரும் நுழையாதிருக்க.....