எரி தழல் ஏந்தி வா.....

விண்ணும் விரிசல் விழ‌
விளைநிலமெல்லாம் வீடாக‌
வியர்வையை முத்தாக்கி
விளைவித்த நெல்மணியை
தன் சொத்தாக்கி
சோறு போட்ட விவசாயி
வாழ்வில் சோகம் போக்கிட‌
எரிதழல் ஏந்தி வா.....

பள்ளிச் செல்லும் பட்டாம்பூச்சி
பசியினை பகடையாக்கி
பிஞ்சு பொன்விரல்கள்
கன்றி தழும்பேற,
கட்டிய கனவுக்கோட்டையை
காற்றில் சுக்கு நூறாக்கும்
சுய நல அரக்கனை அழிக்க‌
எரிதழல் ஏந்தி வா....

அன்னையால் பிறந்தும்
தங்கையோடு வளர்ந்தும்
தாரமாய் வந்தவளின்
தங்க குணம் பாராது
தங்கத்தை எடைபோட்டு
அவள் அங்கத்தை பஷ்பமாக்கும்
வரதட்சணை அரக்கனை
வேரோடு அழிக்க‌
எரிதழல் ஏந்தி வா....

கருவிலே உருவாக்கி
உயிரையே திரியாக்கி
ஊண் உருக உனை வளர்க்கும்
உன்மத்த பெற்றோரின்
உள்ளம் தகர்த்து
முதியோர் இல்லம் அனுப்பும்
முட்டாள்களை மூழ்கடிக்க‌
எரிதழல் ஏந்தி வா...

தோல்வியிலும் வென்ற காதல்

பல்லவர் காலத்தில்
பதியம் போட்டு
பாதியில் பறித்தெரியப்பட்ட‌
பாராசீக ரோஜா
வீதியில் வீழும் முன்னே
வீழ்ந்தது உன் விழியில்
புதைந்தது உன் மனதில்...

தொல் பொருள் ஆராய்சியாளர்
தோண்டி தோண்டி பார்த்தாலும்
தோராயமாக கூட
ஆராய முடியாது
புதைந்து போயும்
சிதைந்து போகாத‌
சிற்பமான என் உருவம்......‌

எண்ணூறு ஆண்டுகள்
என்னைச் சுமந்த உன்னை
இந்நூற்றாண்டில் உணருகையில்
உச்சி முதல் பாதம் வரை
உதறல் கண்டே
உள்ளிருப்பு போராட்டம்
தொடர்ந்து கொண்டேன்...

தோல்வி நம்மை தொடரும் வரை
தோற்று போவது நாமல்ல,
வேற்றுக்கிரகம் போனாலும்
நம்மை வேரறுக்க யாருமல்ல,
ஊணில் உயிரில் கலந்த பின்னே
விடும் மூச்சுக் காற்றும் வேரல்ல,
நம் மூச்சு நின்று போனாலும்
முற்றும் போடும் உறவும் அல்ல.....‌

தாய் பாலின் மகத்துவம்

தாய் வழி பிள்ளைக்கு
தானாக தேனாக‌
தங்க பஸ்பமாக‌
ஊணாக உயிராக‌
இரத்தமெல்லாம் பாலாக‌
பாசத்தின் உச்சமாக‌
பாலூட்டும் போழ்தினிலே
பாவையரெல்லாம்
பாரினிலே
பரமனை விட உயர்ந்து விட்டோம்....

பிள்ளை கனியமுதை
அள்ளி அணைத்து
அமுதூட்டும் நேரமெல்லாம்
அதனோடு கை கோர்த்து
துளியூண்டு பசி போகும்
மலையளவு பாசமேவும்...

நோய்க்கு விடை சொல்லும்
நோய் எதிர்ப்பு திரவம்
தினம் தினம் தாய் தரும்
தாய் பாலின் வடிவம்...
தாய்மையின் புனிதத்தை
தானாக நிறுத்திடாது
தாராளமாக கொடுத்திடுக‌
கொஞ்சும் குழவி வளரும் வரை