நிஜத்தின் நினைவுகள்

காலை பனியிலே பனித்துளி
மாலை பூவிலும் மழைத்துளி

உலகம் உறங்கையில்
உன்னுள் கேட்கும்
என் மன ஒலி....

இமைகள் தழுவையில்
எனக்குள்ளும்
அதன் எதிரொலி......

பாதி ஜாமம் விழிக்கையில்
என் செவியிரண்டில்
உன் சிரிப்பொலி......

மறுபடியும் உறங்கையில்
உணருகிறேன்
உள்ளமெங்கும் புது வலி.....

உயிரும் உணர்வும் கலக்கையில்
உன்னை என்னை கேளாது
உடல்கள் இயங்கும் தனி வழி.....

நினைவு

மூடுபனியால் மூழ்கி
உறை பனியால் உறைந்து
ஊணும் உடலும்
விரைத்து விட்ட போழ்தினில்
உள்ளம் மட்டும்
வியர்த்துக் கொட்டி போனதடா
உள்ளிருக்கும் உன் நினைவால்

மூணார்

மூன்று நாட்களாக தேடியும்
முழுவதும் தெரியவில்லை
முற்றிலும் மூடப்பட்ட‌
மூணாரின் முகவரி...

தேயிலையின் மலை குடைந்து
தேரென ஊர்ந்து சென்று
'தெய்வத்தின் திருநகரின்'
வீதி வரைச் சென்று விட்டோம்...

விடிந்த பின்னும்
விலகவில்லை
விண்முட்டும் பனிப்புகையும்
வியப்பூட்டும் மழைதுளியும்....

வியந்து வியந்து பார்த்தாலும்
விளங்காத அழகுடன்
விடியலிலும் விண்மீன்கள்
மின்மினியெனும் பெயரோடு...

கண்மணி என் கண்களது
கலர் குருடு ஆனது போல்
காணும் இடமெல்லாம்
பச்சை வண்ணம் படமெடுக்க‌
மீதி வண்ணம் தேடி நின்றேன்
மீண்டும் மலையிறங்கி
மதி மயக்கம் தீரும் வரை.....

நண்பர்

[எனது நண்பர் தினேஷ் பாபு விற்காக எழுதிய கவிதை]


அறிமுகமோ பல வருடம்
அருகாமையோ சில வருடம்,
ஆண்களென்றால் ஆண்டவனாம்
அகராதி பிடித்த உலகத்தில்.....

உன்னில் நான் கண்டேன்
உவர்ப்பில்லா ஒரு உள்ளம்,
பார்வையில் தெரிந்த உன் உருவம்
பழகி பார்கையில் மழலை வடிவம்....

குழம்பியது மனம்
புலம்பியது தினம் தினம்,
தாலாட்ட தாய் வேண்டாம்
தட்டிக் கொடுக்க நீ போதும்...

தாளாது அழும் வேளை
நான் சாய உன் தோள் போதும்...

எழுத நினைக்கையில் எல்லாம்
ஊற்றெடுக்கும் வார்த்தைகள்
உன்னைப்பற்றி நினைக்கையில் மட்டும்
கறைபுரண்டோடியதே...
ஓ..... இது தான் "நட்பீர்ப்பு " சக்தியோ???